Un Festival SinSal de verbena

O sábado no Sinsal convertiuse nunha festa de doce horas. As boas vibracións comezaron no peirao, agardando por un barco que nos levaría a través de Rande ata a illa prometida. Unha travesía ata San Simón que funciona de preámbulo perfecto. Ninguén podía imaxinar naquel momento que ás sete e media da tarde acabaríamos facendo unha never ending conga. Esta edición do Sinsal está a ser máis verbena ca nunca.

Nada máis baixar do barco xa se despexa a gran incógnita. Quen toca hoxe? Aluvión de fotos ao cartel que nos recibe. Cosmo Sheldrake, Mordem, Karpov Not Kasparov, Altin Gün, Patricia Moon, Nakhane, Esteban & Manuel, La Dame Blanche, КУКЛА, Donny Benét. Unha boa mistura para un festival que xa é un referente fóra das fronteiras galegas.

Másnoticias

Redondela alerta de "bandas organizadas" de furtivos que saquean el marisco de la Ría de Vigo

11/05/2025

Redondela se entrega al choco y se cita con "la repunante" Virtudes de Galiñanes y El Combo

10/05/2025

Para os non versados o Sinsal pode parecer difícil, as expectativas semellan estar moi altas. Mais todo o contrario, o bo ambiente da organización é contaxioso e non fan falta nin zonas vip nin reservados. Así, podes ver un concerto de música Italo Disco ao lado dos líderes do grupo Dorian (que horas antes actuaron en Castrelos) ou cruzarte cun alto cargo da Xunta en pantalón corto. A “experiencia Sinsal” da que tanto se leva falado existe, é boa, e temos que preservala.

Cosmo, un nome evocador en si mesmo, que lle vén ao artista británico da fascinación científica paterna [o seu pai é o autor da teoría da resonancia mórfica], fixo realidade a idea detrás do seu nome durante a súa actuación. Sheldrake conseguiu crear o su propio cosmos onte na illa de San Simón. “Such a lovely place to be” (“que bo sitio para estar”), dixo nada máis subirse ao escenario. El, que emprega o son duns porcos como base para un dos seus temas, improvisou en dúas ocasións durante o festival.

A verdadeira “experiencia Sinsal” é poder ver un concerto deitada. No escenario da illa de San Antón aparece Elba Fernández, agora inmersa nun novo proxecto [coñecímola con Jane Joyd], Mordem. A delicadeza coa que pasa dun asubío a un grito firme non deixa lugar a dúbidas: a galega ten maxia.

Chega o momento de xantar e tócalle o turno a Karpov Not Kasparov que lle poñen música aos movementos do xadrez. Con ese nome, que ían facer? Unha proposta de vangarda na que as súas bailarinas marcan a diferenza. O público comeza soltarse.

A xente tiña ganas de pasalo ben, de bailar, de verbena. Os de Altin Gün puxeron a mover as cadeiras ata aos que estaban nos seus barcos fondeados a carón da illa. Verbena á turca.

Viñamos de bailar dun xeito inapelábel cos ritmos de Altin Gün e resultou imposible non deixarse levar por ese "rock and love" da viguesa Patricia Moon e pouco despois polo magnetismo de Nakhane, que se gañou ao público. Toda unha descuberta a elegancia deste sudafricano sobre o escenario. Os seus agudos son de impresión. E as súas letras falan do empoderamento, o que tivo que adoptar el para presentarse como cristiano e homosexual no seu país. “Use the condom!” (“empregade condón!”), pediu na súa despedida.

Pode que Esteban & Manuel estean a facer festivais por enriba das súas posibilidades este verán, mais co seu estilo a priori afastado da estética do Sinsal lograron unha complicidade co público de alto voltaxe. Nunca se cantou tanto o nome dun grupo. De feito nesta crónica debería de haber un Esteban & Manuel cada tres liñas para reflectir o que onte aconteceu en San Simón.

A primeira never ending conga da historia do festival estivo dirixida por estes galegos que se moven na cumbia e son os reis do “autotune”. O dúo, que fai virtude da apoteose máis hortera, converteron a todos os modernos en fieis seguidores do seu estilo tropical. A pregunta segue sendo se eles van en serio ou tamén se están a rir de todo isto…

Como o Sinsal vai de sorpresa en sorpresa, o baile continuou coa proposta de La Dame Blanche. Hip hop, cumbia, dancehall e reggae con letras cargadas de denuncias sociais mantiveron os aires de festa na illa. Puro en man, Yaite Ramos despediuse entre berros de “outra, outra”.

O broche á xornada do sábado estivo a cargo do australiano Donny Benét. Semella a proposta máis pasada de moda que se poida programar nun festival hoxe e, aínda así, funciona. Será por iso? Quen sabe. A realidade é que persoas de todas as idades, gustos e preferencias quedaron prendadas por este eslabón perdido do Italo disco.

Igual é o hype, ou que a festa seguiu no barco de volta a Vigo, pero o mellor peche para unha crónica que se me ocorre é este: Longa vida ao Sinsal, un festival no que aínda se pode aprender algo de música.